به نام او که باقی است...
شاید نور چشمانشان به خاموشی نزدیک شده بود، اما نور قلبشان همواره چشمان ما را خیره میکرد.
فردی بسیار فعال و پیگیر، مدیری توانمند که ظرفیتهایی بیشتر از آن چه که از او انتظار میرفت را از خود نشان میداد.
سرکار خانم زهرا علیاکبری با آن که پردهی تاریکی در مقابل دیدنگانشان قرار داشت، اما بیشتر از هر یک از ما نور را درک کرده بودند. نوری که در کمک به همنوع و به خصوص همنوعان گرفتار در خاموشی قرار داشت. حال که علاوه بر پردههای کم بینایی، پردههای این دنیای فانی نیز از مقابل دیدگان ایشان برافتاده است، با تمام وجود یادشان را گرامی میداریم.
ایشان در دوره دبیری کانون دانشپژوهان با آسیب بینایی، مجدانه و سختکوشانه، با پیگیری مثال زدنی تلاش میکردند تا هر چند گامی کوچک در جهت رفع مشکلات دانشجویان عزیز با مشکلات خاص بردارند. اکنون که پردههای عالم فانی از مقابل چشمان ایشان فروافتاده است، این وظیفه بر گردن ماست تا راه ایشان را ادامه دهیم و جرعهای از سختکوشی و پیگری ایشان در جهت احقاق حقوق دانشجویان با آسیب بینایی را به سرمنزل مقصود برسانیم.
باران، سوگواری مهتران آسمان در فراق وی است. ما کهتران خاک به شیون خاموشی خود اکتفا کنیم.
علیرضا صبا
دانشجوی کوچک دانشگاه تهران
۱۵ شهریور ۱۴۰۰