از نوجوانی هرگاه مجلة نجوم را با ذوق و شوق میخریدم؛ امکان نداشت آن را باز نکرده و ندیده به خانه برسم. بارها زمین خوردن و خطر تصادف، نتیجة قطعی خواندن تیترها و عنوان‌های این مجلة ارزشمند، در حال راه رفتن و رسیدن به خانه بود. از این رو نام سیروس برزو را هر بار در همین مجله می‌دیدم. نامی که عموماً با مطلبی در رابطه با تاریخ فضانوردی و آسمان همراه بود.
وی را همواره با مقاله‌هایش در باب سفر انسان به آسمان می‌شناختم. صد حیف که ویروس شوم کرونا، این مرد آسمان دوست را آسمانی کرد. چه عاشقانه بود تقارن روز آسمانی شدن او با روز جهانی فضا، که عمری عاشقانه را در ترویج آن صرف کرد.
هر مروج علمی که از دست می‌رود، به مشابه ستاره‌ای در اوج آسمان است که خاموش می‌شود. عاشقان علوم آسمان می‌دانند که شاید خاموش‌شدن یک ستاره، مدت‌ها طول کشد تا به ما زمینیان برسد و اثر نبودن آن ستاره را بفهمیم. برزو ستاره‌ای نورانی در آسمان ترویج علم کشور بود. از این رو اثر فقدان این ستاره را تا سال‌ها نخواهیم فهمید و درک نخواهیم کرد!
غمناک است که به خاطر شرایط ناشی از شیوع کرونا نمی‌توانیم برای او یادواره‌ای برگزار کنیم اما تا ابد یاد او و راهی را که وی برای ترویج علم برداشت ادامه خواهیم داد.
باران، سوگواری مهتران آسمان در فراق وی است؛ ما کهتران خاک به شیون خاموشی خود اکتفا کنیم.
علیرضا صبا
فرزند کوچک ایران
۱۴مهر۱۳۹۹
